Amaiur, nik, oraingoan, artikuluaren bukaeran aipatzen duzunari heldu nahiko nioke, eta esperantzari aukera bat eman.

Duela gutxi Aian dudan Jon adiskide zaharrarekin egon naiz hizketan gai honen inguruan; kontatu zidan Aiako Aristerrazun egon zela, bertako erromerian. Ekaina aldera izango zen. Eta, bertan, Oier (Araolaza) eta koadrillarekin egin zuela topo. Dantzan pozik, denak, ikusiz baita ere zer nolako jendetza zebilen inguruan, gazteak, mutil eta neska, dantzan, disfrutatzen. Denok akordatzen gara nola zegoen plaza hori orain hamar bat urte: erreleborik ez antolaketan, eta gazterik apenas. Zer gertatu da?

Neronek ere ezagutzen ditut horietako gazte batzuk, erromerietara joaten hasi direnak, beste bakarren batzuk Zuberoako Maskaradak ezagutzera, edo inoiz arretarik jarri ez dioten herriko jaietara hurbildu direnak Aurreskua ikustera. Pausu txikiak dira, seinaleak, inondik inora ez fenomeno masiboak, baina ematen du badaudela gazteak zerbait diferentea bilatzen ari direnak. Eta, batzuetan, Aristerrazun gertatu den moduko leherketak gertatzen ari dira.

Noski, hori horrela izan dadin, beharrezkoa da urteetako lan isila egin izana, gero fruiturik jasoko den ala ez jakin gabe. Oso erraza baita "a posteriori" esatea "bagenekien hau gertatuko zela".

Bejondeizuela, lan horietan zabiltzaten guztioi!

Denok daukagu gogoan, konturatzen ez bagara ere, nolakoa zen gure txikitako "paradisu galdua": dantza taldeetan jendea erruz, adin guztitakoak, irakasleak sobran, txistulari talde sendoa... eskema hark ere bazituen hutsuneak, noski, baina irudi harekin gabiltza, sarri, oraingo errealitatea ulertu eta juzgatu nahian.

Oierrek aipatutako kontraesan horiek nonahi aurki ditzakegu: Musika Eskoletan, musika ikasten zaharrak (alegia, nire adin bueltakoak eta are zaharragoak) eta ume gero eta umeagoak (ume-kotxeak ikusten ditugu Donostian). Gazte eta gaztetxoak falta.

Nahiko genioke egoerari buelta eman, eta ez dakigu nola. Zaharrei eta umeei ez diegu nahi uko egin, bestela jenderik gabe geratuko garelako; gazteak erakartzen lanak ditugu, eta haiei erreferentzia egokiak erakusten ere bai.

Lehendabiziko gauza: jabetu behar gara zer garaitan bizi garen. Ez gaude inor kanpoan uzteko moduan, baldin eta gure biziraupena aintzat hartzen badugu.

Bigarrengo gauza: gure indarrak mugatuak dira. Oso mugatuak. Gure ahalegina ondo neurtu beharrean gara, ez baitaukagu eremu guztietan indartsu aritzeko modurik.

Hortaz, egoerari buelta emango diogun erabateko soluzioaren faltan, elkarren kontra dauden interesen oreka egokiaren bila jarri behar dira taldeak, dauzkaten baliabideak neurtuz, elkarlana bilatuz, eta neurriko espektatibak jarriz, ilusio faltsurik gabe.

Erraza da esatea.

Xabier Etxabe.

Alegia, "heziketa zikiratzaile" horren ordez, "heziketa zirikatzaile" bat.

Patxik egindako hausnarketari nire aletxoa nahi nioke erantsi.

Aurrez askotan hitz egindako kontuak dira hauek, eta lehen esandakoak ez ditut hemen berriro adieraziko. Nahiko konforme nago goian esandako gauzekin.

Abesbatzak eta dantza taldeak konparatzerakoan, analogia asko aipatu dira testuan; diferentziak ere badaude, eta uste dut, nabarmenetako bat adina dela. Alegia, nire ustez, dantza taldeetan eta abesbatzetan bateratsu hasi zen ematen krisia: gizonezkoen aldentzea, gizartearen estimazioa gero eta urriagoa... baina kontua da abesbatzetan, dantza taldeetan ez bezala, posible izan dela jende helduaren parte hartzea. Dantza taldeetan ez da horrela izan; hogei edo hemezortzi urterekin dantzan egiteari utzi diona, ez da berriro bueltatu berrogei urterekin. Horrek esplikatzen du abesbatzek krisia beranduago antzeman izana; gu aspalditik ari ginelarik gauza hauen inguruan idazten, eta garbi ikusten genuelarik abesbatzetan ere gauza bera ari zela gertatzen, abesbatzetan eutsi egin diote orain arte, gizonezkoen bataz besteko adina nabarmen handituz. Guretzat ez da sorpresa izan abesbatzetan gertatu dena, ez zegoen profeta izan beharrik; baina ematen du batzuetan ezikusia egitea errazagoa dela, edo, problema ikusita ere, soluziorik ezean -ez baita erraza-, problema atzeratzea beste erremediorik ez dugula sarri ikusten. Eta gauza antzekoa esan genezake kulturako beste arlo batzuei erreparatuz, esaterako, Musika Bandak. Musika-tresna batzuetan nabarmena da dagoeneko jende falta, mutilena gehiago, eta errelebo nekeza, nahiz eta, hemen ere, musikarien adin handiak problema tapatzen duen.

Dantzara bueltatuta, esandakoak zer pentsatua ere ematen digu. Izan ere, lehen ez bezala, azken urteetan dantzari helduak hasi dira, pixkanaka, dantzara hurbiltzen. Batik bat, plaza-dantzen fenomenoak bultzatu du hurbiltze hau. Horien artean, gainera, bada gaztetan dantzan egin gabeko jenderik ere. Posible ote litzateke indar hori aprobetxatzea eta, harreman-sareak sortzea dantza taldeekin? Izan dira klase horretako esperientziak; gogoratzen naiz geronek ere egin genuela saiakera, dantza taldetik, inguruko ajenteak bildu eta Iñauterietan kalera ateratzeko: musikariekin, taldeaz kanpoko jendearekin, ensaio irekiak antolatuz... Esfortzu ikaragarria izan zen, eta bi edo hiru urteren buruan utzi egin genion lan horri. Orain, talde bati ordaintzen zaio (areto dantzen konpainia bati) Iñauterien girotze hori.

Egia da, baita ere, gure mundu hau oso atomizatua dagoela, eta interesak ere askotan desberdinak direla. Plaza-dantzetan ari direnak plazara ateratzea dute helburu nagusi. Dantza taldeak, orain artean behintzat, horretaz aparte beste anbizio batzuk ere izan dituzte: formazioa, esaterako; edo musikari eta dantzariz osatutako talde sendo bat izatea; erreferentzialtasuna ere bai, herriko dantza talde izanez; herriko errituen mantentze eta transmisioa...

Soluzio errazik ez dago. Saiatu beharko da, batetik edo bestetik, harremanak sendotzen eta indarrak bateratzen.

Xabier Etxabe.

Hezkuntza arautuan egin beharreko aldaketa horiek mesedegarri izanda ere, uste dut Sabinek aipatzen duen transmisioak beste leku bat behar duela; beste modu bateko tratamendua.

"Sistema" hitza aipatzen du Sabinek elkarrizketan, tradizioz jaso dugun modu ergonomiko eta natural horretaz ari dela. Elkarrizketan irakurri dudanak, eta Sabinek han-hemenka eman dituen hitzaldiak gogora ekarrita, iruditzen zait bere erreibindikazioetako bat dela gure partizio- eta espezializazio- joera horiekin bukatzea (alegia, diziplinak bereizten dituen joeraz ari naiz, alde batetik musika, bestetik dantza, bestetik jolasa...). Eta, baita ere, "erromeria" kontzeptuak bere gain har ditzakeen hainbat balore transmititzen saiatzea: sozializazioa, dibertsioa... hori guztia, nik "Ezer ez, ta festa" esanda adierazi ohi dudan espirituarekin, norberak bere festa egiteko gaitasunarekin, duen gutxi horrekin izanda ere: balore "ergonomiko" eta "naturalak", baita "ekonomiko" eta "ekologikoak", esango nuke nik.

Eta "sistema" osatzeko, euskaldun kontzientziarekin. "Tribua" gara, bai noski. Kontzientzia hori gabe jai daukagu, gurea baino estimulo indartsuagoak baititugu inguruan, pixkanaka-pixkanaka lekua hartzen ari zaizkigunak.

Hausnarketa berbera egin dezakegu, eta nik uste egin behar dugula, euskararen inguruan, eta oro har, "euskal kultura" deitzen dugun horren inguruan. Iparraldean, gaurko datuekin, euskara 2050. urtean gal daitekela ari dira esaten. Hegoaldean ez gaude itxaferoak botatzeko. Gaur, urriak 23, Ana Urkizaren zutabea irakurri dut Noticias de Gipuzkoa egunkarian. Hil berri den aitonaren inguruan idazten du: "Azken eskualduna", hala kantatzen omen zuen berak, eta hala sentitzen omen zuen bere burua. Herritik hirira joan bizitzera, eta ez omen zuen hango kale eta tabernetan kantatzeko girorik aurkitzen. Harentzat, kantua euskaldun sentitzeko esperientzia fisikoa omen zen, euskaldun sentitzeko eta euskaldun izateko eskubidea erreibindikatzeko bere modua. Bere zaintzaile erdaldunari ere euskaraz kantatzen omen zion.

Nik ez dakit transmisio-modu hori, "sistema" hori, non eta nola irakatsi daitekeen. Posible ote da? Hezkuntza-arautuan ez dut uste. Gure taldeetan bai? Horretan ari al gara, ala beste norabide batzuk dauzkagu. Noski, nik ez daukat soluziorik; frakasoa gehiago, lorpena baino. Baina dakidana da ni ere tribu horretakoa naizela, eta izan nahi dudala, "azken indioak" garela jakinda ere, eta beharbada hori da transmititu dezakedan gauza bakarra. Euskaraz kantatuz zaintzale erdaldunari, hil arte. Besterik ez.

Izan ondo,

Xabier.

Aritz,

zure artikuluaren ondoren, Igor Goitia lagunak "zuzeu"n idatzi berri duen euskararen inguruko hausnarketa irakurtzeko aukera izan dut.

Abiapuntu desberdinetatik bada ere, iruditu zait leku antzekoetara ailegatu zaretela biak.

Hau da lotura, irakurri nahi duenarentzat:

https://zuzeu.eus/[…]/

Izan ondo,

Xabier.

Aritz,

Atentzioz irakurri ditut libertimenduaren inguruan egin dituzun gogoetak. Argi utzi duzu libertimenduak berezkoa duen tentsio horretan, behar-beharrezkoa dela zirtzila “zirtzil” izatea –alegia, hausten duena, berrikuntza dakarrena, bide berriak esperimentatzen dituena- eta, bolanta, “bolant” –errepertorioa atxikitzen duena, egiten ari garenari zentzua ematen diona–. Bata bestearen osagarri da, antagonista indartsuak protagonista are eta indartsuago egiten duen moduan.
 
Orain konturatu naiz nire azken artikuluan erabili ez nuen hitz bat egokia izan zitekeela txistulari eta dantzarien arteko harremanaz hitz egiteko, eta egoera honetarako ere balio dezakeela: “armonia”. Ez baita aski, bakoitza bere aldetik, zirtzilek lana ondo egitea eta bolantak dantzari trebeak izatea. Zerbait egin beharko da haien arteko konfrontaziotik sortutako produktuak benetako batasuna eta koherentzia izan dezan.

Bide horretan, ez dago formularik. Machadoren metafora, bidegilearena, edo Gandhiren esaldi famatua gogoratzea besterik ez: ez dagoela bakerako biderik, bakea bera dela bidea. Libertimendurako ere ez dago bide –formula, gomendio– zehatzik, libertimendua bera da bidea -alegia, bere elementu guztietan sakontzea, bakoitzari zentzua emanez–.

Izan ondo,

Xabier

Ederki, Xabier!

Bejondeizula, hurrengo kronikaren zain nauzu ni ere.

Izan ondo,

Xabier.

Egun on,

ezin izan diot pare bat komentario egitearen tentazioari eutsi.

Labur-labur bada ere, aspalditxoan bai foro honetan eta bai beste batzuetan ere esaten ari garena konfirmatzen duela kronika eta hausnarketa honek: euskararen egoerarekin konpara daiteke, esanez euskal dantza, une honetan, lekua galtzen ari dela beste dantza diziplinekin konparatuz gero.

Minoritarioa izateaz aparte, Kezka Dantza Taldekoek eta haren moduko beste hainbat eta hainbat dantza taldek jorratu nahi duten bidea ez da orain modan dagoena: megafonia indartsurik gabe (edo batere megafoniarik gabe) eta zuzeneko musika baliatuz, orain hain ohikoak ez diren gorputz-mugimenduaren estetika horrekin... nik ere eredu horren alde egingo nuke, baina argi izan behar dugu jende gehienarentzat eredu "zaharkitua" dela.

Anekdota moduan, orain dela urte asko Kezka taldekoen sentsazio bera izan nuen neronek ere, haurren dantza emanaldi batean. Gipuzkoako herri bateko plazan gertatu zen, uda garaiko dantzari-txikien jai horietako batean. Kontua da, talde guztien artean bazegoela bat eredu berri batekin plazan agertu zena: Kepa Junkeraren doinuekin, inguru guztia jateko moduko megafonia gehiegizkoa baliatuz, koreografia batzuk aurkeztu zituena plazan. Eta haien ondotik gure haur taldea atera zen, "betiko" zinta-dantza eginez, pare bat txistulariren doinuz lagunduta. Izango dira hamar edo hamabi urte hori gertatu zela, eta orduan hasi nintzen ni konturatzen aldaketa inportanteak zetozkigula.

Mutilen parte hartzeaz, zer esan? Ezer berririk ez. Berriro nabarmendu, inor gutxi ari dela arduratzen kontu horretaz.

Esanak esan, nik uste bidea hori dela, eta ahalik eta ilusio handienez eta konplejorik gabe egin beharko genukeela bide hori. Jakinik, "basamortua" egokitu zaigula bizitzea. Basamortua zentzu profetikoan, ez etsipenaren zentzuan. Izan ere, gauza dagoen moduan, oraindik ere haur eta gaztetxoak gure taldeetara hurbiltzea baloratzeko modukoa iruditzen zait.

Gai nagusia ez bada ere, maiatzean antolatuta dauden "Dantzan Ikasi" topaketetan izango du gai honek ere, seguru, bere lekua. Pena handiz, nik ez dut joaterik izango.

Izan ondo,

Xabier.

Egun on,

aurreko argazkien osagarri moduan, eta testuinguru berean, Jose Maria Huarte y de Jaureguiren artxibotik hartutako hiru argazki nahiko nituzke komentatu (Oierri eskertu behar diot argazkiak plataforman sartu izana). Jose Maria Huarte, iruñarra, gaur egun harridura sortzen digun pertsonaia horietako bat da. Filosofia eta Letrak eta Zuzenbidea ikasia, familia aberatsekoa, hainbat ikerketa burututako gizona izan zen. Besteak beste, euskarazko aurreneko liburua idatzi zuen Bernat Etxepareren kartzelaratzearen inguruko lan bat argitaratu zuen. Gerra garaian, Molaren alde aritu zen eta Zarautzen Komandante Militar kargua izan zuen altxamenduaren ondorengo aurreneko urteetan. Dokumentatua dago bere parte hartzea Zarautz inguruko abertzaleek sufritu zuten errepresio gogorrean eta haien ondasunen lapurretan. Bitxikeria moduan, Zuloaga pintore famatuak erretratu bat margotu zion.

Hemen duzue Auñamendi Entziklopediak dioena (euskarazko sarrera ezin izan dut eskuratu, gaztelerazkoa jarri dizuet):

https://aunamendi.eusko-ikaskuntza.eus/[…]/

Hiru argazki horietako bitan, 1930. hamarkada bukaerakoak seguru asko, Jose Maria Huarte hitzaldi bat ematen ageri da Zarauzko Musika Plazan. Dantzariak daude bertan eta, seguru asko, Anartz Ormazaren artikuluko argazkietan ageri diren dantzari horiek berak izango dira. Aurrekoan esan nuen moduan, karlisten taldea izan zen urte horietan dantzan aritu zena Zarauzko ekitaldietan, gauza jakina denez, abertzaleen mugimenduak galaraziak izan baitziren. Argazki horietako batean falangisten bandera ikus daiteke.

https://dantzan.eus/[…]/view
https://dantzan.eus/[…]/view


Hirugarren argazkia beste ekitaldi batekoa da. Ez da dantzaririk agertzen, baina bai Jose Maria Huarte bera beste hainbat lagunekin, tartean Hiru Erregez jantzitako gizon batzuk ere. Nahiz eta dantzaririk agertzen ez den, kontuan hartu behar da Zarautzen ez zela posible garai hartan ezer antolatzerik Jose Maria Huarteren baimenik gabe, eta ez zela harritzekoa dantzariak giro hartan antolatutako festetan ikustea. Argazki horretan garbi ikusten da orduko agintariek nazien sinbologiarekin eta haien asmoekin zuten harremana; goikaldean Francoren argazkia, bandera hori eta gorria, eta falangearena, eta behekaldean, falangearen ikurra eta bandera hori-gorria berriro; ezkerraldean, nazien esbastika.

https://dantzan.eus/[…]/view

Bukatzeko, azken kontu bat. Xabier Alberdik eta biok egindako ikerketan aipatu genuen, F.E.T. y de las J.O.N.S delakoaren bateratzean, karlista tradiziotik zetozenak baztertuxeak geratu zirela, eta aldiz, falangistak gailendu zirela. Hori, bai alde politikoan, bai kulturalean ere. Karlista tradiziotik zetozen askok etsipenez bizi izan zuen prozesu hori, baita euskararen eta euskal kulturaren kontra eman zen errepresioa ere. Beharbada horregatik (hipotesi bat da), karlisten talde kultural horiek urte gutxian desagertu ziren eta, aldiz, ezkutuan eta zirrikitu bila zebiltzan abertzale mugimenduak, pixkana-pixkana martxan hasi ziren 1950. hamarkadatik aurrera.

Izan ondo,

Xabier.