Mila esker Inaxio! Bilketa lana ederra eta interesgarria!

Arrazoi duzu Mikel, kontu mamitsuak dira hauek bideo baten erantzunetan garatu ahal izateko. ;-)

Ados Boastitzea edo Paseoari buruz esandako guztiekin. San Asensiokoak aipatu dituzun moduan, Guardia eta Eltziegokoen pasacalleak etortzen zaizkit niri, "la fuente" edo "iturria" moduko figurak, bete-betean bat datoz Boastitzean egiten denarekin.

Argi dago baita ere zortzikoak eta jokoak dantza bakarreko partetzat aurkezteko joera hori berria dela. Iztuetak eta Olanok dantza bereizitzat aurkezten zituzten zortzikoak eta tresnekin egindako dantzak. Noiz gertatzen da lotzea? Erronka polita hori argitzea!

Azken parrafoan eman duzu guzti honen gakoa, noski. Dantzak adierazpen bukatu eta itxi moduan ulertu izanak ekarri du eredu jakin batzuk "jatorrizkotzat" jotzeak, kasu gehienetan uneko saiakerak eta formulazioak baino ez zirenean. Zerbait ikasi badugu da berrehun urtean gure dantza hauek etengabe eraldatzen eta egokitzen joan direla, eta aldaera bat jatortzat aurkeztu eta hedatu den bakoitzean, kasu gehienetan hori baino lehenagokoak ziren beste hainbat aldaera baztertu eta ezkutatu ditugula.

Eskerrikasko zuri Iñaki,

'Boastitzea' edo 'paseoak' askorako eman dezake, bai. Hasteko, izenak berak. Iztuetak, brokel-dantzaz ari denean behin bakarrik izendatzen du eta hain zuzen ere biak erabiliz, zerrendaren hasieran: "1. Boastitzea edo paseoa". Izan liteke bi izenak erabiltzea dantza berarentzat, baina izan liteke baita ere "Boastitzea" ez izatea izen ezaguna, eta beraz, lehenengo ematen duen izen ezezaguna (boastitzea) ulertarazteko ematea bigarrena (paseoa).

Mari Jose Ezeizabarrenak (1990) dioenez ohikoak dira Iztuetaren testu osoan "edo baten bidez lotutako hitz pareak", gehienetan "hitz zaharra(?)" eta "ezagunagoa" elkarren ondoan jarriz. Iztuetak ere azaltzen du hau: "ikusirik gure izkera gozoaren itz erazko anitz, gaurko egunean ez daudena usuan, oen ondorean ifinten ditut erdararenak".

Boasti erroko hitzak beste bi aldiz erabiltzen ditu Iztuetak liburuan:
- " Jai egun ostargi eta ateri dan batean dezakeanak lokabekiro boastitu edo paseatu..."
- "Ekersia edo ejerzizio indarrena, (...) boastitze edo paseoak,..."

Ikusten denez ez zuen batere konfidantzarik boastitu edo boastitzea ulertuko ote zen bere horretan idatzita, eta beti "paseatu" edo "paseo" gaztelerazko maileguarekin lagunduta idatzi zuen.

Boastitzea edo boastitu ez dira maiz ageri euskarazko idatzietan. Larramendiren "Diccionario trilingue"n ageri da eta ez dirudi tradizio handirik duenik, ez baita beste idazleen testuetan ageri.

Mila esker ekarpenengatik Mikel!

- Ezpata-dantzako urratsean egiten duten besoen mugimendu hori oso bitxia da, eta bai, bete-betean bat dator Boastitzea edo Paseoan egiten denarekin. Bitxia da boastitzea neskek egin izan dutenean zapiak dantzatu dituztela eskuekin eta besoen mugimendua zapiekin lotuta zegoela zirudiela. Mutilek ordea, Goizaldiren ereduan behintzat, zapirik ez dutenez erabili besoen mugimendurik gabe ezagutu dugu. Mugimendu hori ere Goizaldiren baitan "garbituko" ote zen? Añorgan (Pujanarekin ikasitakoak 1920ko hamarkadan) gerra ostean jarraitzen zuten besoekin laguntzen ezpata-dantzako lehen urratsa.

- Bukaerako txapelarena.Beraz, belaunikatutakoan txapela bi eskuekin kendu eta txapelarekin egiten dute keinua? Ohartu gabe nengoen!

- Txalekoari buruz. Erroperena oso kontu interesgarria da. Aurreko batean, Berrizko dantzarien inguruan ere atera zen txalekoen kontua, gaur egun Berrizkoek beti baitarabilte txalekoak, baina irudi zahar horietan txaleko gabe ageri baitira. Itxuraz aurretik gorria izan daitekeen txalekoak bide-luzea egin du. Iztuetak ez du txalekorik aipatzen, Jose Antonio Olanoren beraren eta bere brokel-dantzarien deskribapenetan ere ez da txalekorik ageri. Jose Lorenzo Pujana bera zenbait janzkera desberdinekin ageri da argazkietan, eta horien artean bada bat, Donostian Corpus Christi prozesio batean txaleko batekin ageri dena. Irudi hauetan azkendariak (ezpata txikiekin aritzen direnak) zaraulekin (belaun azpirainoko praka motzak), txalekoa eta txapelarekin ageri dira. Ezpata luzeekin dantzatzen dutenak berriz praka luzeekin.

Bai, dantza-maisua Pujana izatea litzateke lojikoena. Ekitaldi ofiziala da eta garai horretan bera da Donostiako Udal Eskolako dantza-maisua. Eta taldea aurrez aurre duela zuzentzeko ohitura hori ohikoa zen beregan (akaso beste batzuengan ere, baina Pujanarengan ere bai).

Nik beste kontu bat gehituko nuke orain arte esandakoari:

- Lau lerroko ezpata-dantzaren irudi zaharrenak izan daitezke hauek. Bi segundu eskas dira (0:27-0:29), baina azkendariek beraien lana bukatzean, argi ikusten da lau lerrotan antolatutako ezpata-dantzari segitzen diotela. Hau dokumentu historiko oso garrantzitsua da. Goizaldik 1955an Llangollen-eko jaialdian parte hartu zuenean ezpata-dantza egin zuen, baina bakarrik ezpata txikiekin. Epai-mahaian Violet Alford zegoen eta honek esan zien 1928an Donostian Korpus egunean ezpata-dantza ikusia zuela ezpata luzeekin eta hori galdua zutela. Harrigarria bada ere, Pujanarekin 40eko hamarkada arte ezpata luzeak erabili ziren baina Goizaldik 1955erako ez zen ezagutzen ezpata luzeekin dantzatzea. Hortik aurrera bi lerroko ezpata-dantza maiz atera zuen Goizaldik, baina lau lerrokoa Argiak berreskuratu zuen 1970eko hamarkadan. Berreskuraketa hauen aurretik, lau lerroko ezpata-dantzari buruz dauden datuak oso urriak dira, Iztueta eta Larramendiren idatziak nagusiki, baina dokumentu grafikoak ia-bat ere ez. Lau lerroko taldearen erreferentzia sendoena niretzat Tolosako bordon-dantza izan da, hor bai, hor lau lerroko formazioa sendo ageri baita XX. mendean. Tolosatik kanpo, nik orain arte ezagutzen nuen bakarra 1929ko argazkia da, Iztueta eta Olanori Zaldibian egin zitzaien omenaldikoa, ezpata-dantzariak buruzko zapiekin eta lau lerroko formazioan erakusten dituena. Donostiako Filme honetakoa urte gutxi batzuk lehenagokoa da, beraz, erreferentzia oso garrantzitsua da.

Aupa Patxi, nik ez dut ikusi garai hartako bideorik ikusita, baina garai hartan ikasi eta 40 urte ondoren (2013an) dantzatu duten batzuk grabatuta ditut,eta albistean jarritako bideoan ageri den dantza bera dela esango nuke. Interesa baduzu erakutsiko dizut.

Bestalde, dantzak berak uste dut bide motza egin zuela. Hasieran oihartzun apur bat izan zuen, baina oso azkar geratu zen alboratuta eta oraintsu arte ez da apenas erabili izan. 2011n Jon Oñatibiaren jaiotzaren 100. urteurrena zela eta Musikasten hitzaldia (Jose Luis eta Jose Inazio Ansorenak) eta beste zenbat ekitaldi antolatu ziren, eta badirudi bere lanetako batzuk berpizten lagundu duela horrek.

Aupa Etor,

1. Bai?? Benetan punta pijue era zuzenean altxatzen dutela iruditzen zaizu? Niri ez zait horrela iruditzen. Ez nuke esango, ezta ere, bi denboratan garbi markatuta, belauna lehenengo eta oina ondoren altxatzen dutenik. Eta ez nuke esango, ezta ere, denek berdin-berdin altxatzen dutenik.

Niri iruditzen zait, kontu honekin, beste askorekin bezala, aniztasuna egon dela. Batetik mugimenduaren ejekuzioa aldatu egiten da dantzari batetik bestera. Bestetik, mugimenduari buruz dantza-maisuek eta dantzariek ematen dituzten azalpenak ez datoz beti bat gero egiten dutenarekin. Hau oso ohikoa da, gauza bat esaten dugu eta beste bat egin, eta gainera, ez gara konsziente horretaz.

Eta azkenik, ejekuzioak erdibidekoak izan daitezkeela kontuan hartu gabe mugimenduen ahozko definizioan muturretara joaten gara, eta gero ahoz esandakoa praktikan jartzen tematzen gara. Ahozko definizioan zuzen altxatzen dela esanez gero ahalegin praktikoan erabat zuzen altxatzera jotzen dugu. Punta pijue edo artazia bi denboratan, belauna lehenengo eta oin punta ondoren, altxatzen dela deskribatzen badugu, mugimendu hori oso nabarmen egitera jotzen dugu. Praktikan, tradizioan ikusten dena da, dantzari gehienek ez dituztela mugimenduak definizioaren muturrera eramaten. Ez dute ez zuzen-zuzen altxatzen, ezta bi denbora garbitan bereizten. Askok erdibideko bat egiten dutela esango nuke.

2. Grabilletari buruz beste horrenbeste esango nuke. Akaso hor gehienei atzean egiten ikusten zaie, baina batek behintzat nabarmen aurrean egiten du. Ikusi 1:25ean eskumako lerroan aurrean egokitu den dantzariaren grabilleta,nabarmen aurrean egiten duela dirudi.

3. Txalekoari buruz. Berrizko dantzarien argazki zaharretan bietarikoak ikus daitezke, maiz ageri dira txaleko gabe, eta baita txalekoekin ere.

4. Materialari buruz arrazoi duzu. Argazki zaharretan ere nabaria da gaur egungoak baino ezpata eta makila luzeagoak darabiltzatela.

Irudiak askorako ematen dute bai. Beste pare bat puntu:

5. Punta pijuaren aurretik, bueltaren bukaeran bi oinak batera jartzen dituzten lurrean ala ez. Baietz esango nuke.

6. Txotxongiloko urratsa ezkerrarekin hasten dute, gaur egun Berrizen eskumarekin.

Dantzarien arteko distantziari buruz, horren antzeko erreferentzia, oraindik nabarmenagoa gainera, Oñatiko Korpus dantzena izan daiteke. Oñatiko plaza oso handia izan arren, zortzi dantzari eta kapitainaren artean plaza osorik hartzera iristen dira, desplazamendu dantzatu harrigarriak eginez. Berrizko hau ez da hainbesteraino iristen, baina nabarmena da espazioaren erabilera askoz zabalagoa darabiltela gaur egun ohikoa denaren aldean.

Aiba, banango bukaerako saltoarekin konturatu gabe nengoen. Benetan bitxia eta galdera mordoa mahai gainean jartzen dituena! Badago hari polit bat hor tira egiteko...

Zorionak Marian eta Juan Antonio, Argia dantzari taldea, eta euskal dantzaren familia osoari! Ondo merezitako saria!

Albiste ona da, ea Euskal Kulturaren ordezkaritza dotorea eskaintzen den. Dena den, ulertezina zait zergatik hitzarmena Bizkaiko Foru Aldundiak sinatu duen eta ez Eusko Jaurlaritzak edo Etxepare Institutuak.

Aupa Ander, mila esker zure iruzkinagatik. Nire ustez ohituren transmisioak eta errepikatzea balio interesgarri asko ditu. Horiei esker komunitatea egituratzen da, belaunaldien arteko transmisioa gauzatzen da, gure giza-taldearen kultura jasotzen dugu. Horrek ez du esan nahi dena berdin-berdin errepikatu eta mantendu behar dugunik. Ez, noski. Etengabe bahea pasa eta merezi duena mantendu eta komeni ez zaiguna baztertu beharko genuke. Ondo diozun moduan, ohitura onak mantendu behar dira. Gaur egun justu kontrakoa gertatzen dela esango nuke: Berria bilatu eta sustatzen da, eta edozer gauza ontzat ematen da ustez berria bada. Eta hor, ohituratzat aipatutako irizpidea aplikatzea eskatzen dut nik. Berria izate hutsa ez dadila izan balio bakarra, estimatu ditzagun gauzak onak direlako, ez berriak direlako.