Quinto, levanta

Ez zaigu berehala ahaztuko joandako ostiral arratsaldea.

Donostiako Konstituzio plazan egin behar genuen emanaldirako ordu erdi inguru falta zen eta soinu proba egiten ari ginela, jende multzo bat ikusi genuen soinu-mahaiaren ondoan. Jotzen jarraitu genuen, besterik gabe, baten bat mareatu zela pentsatuta. Anaia garrasika etorri zitzaigun, baina.

“Ixo, joder! Guti da!”. Jose Mari Gutierrez, Guti, gure taldeko atabalarietako bat zen. Ostiralean ez zuen jo behar, baina emanaldia ikustera etorri zen. Ketxu, beste atabalariari esan omen zion, ohiko legez, atabala ondo afinatzeko. Ehun metro ere egin ez zituenean erori zen soinu-mahaiaren ondoan. Denbora gelditu zen handik aurrera; zerua belztu eta negar egin zuen.

Bizipoza zuen Gutik, inork bazuen. Esaten da eta topikoa dirudi ia.  Baina hala zen. Denontzat zeukan beti komentario, broma edo irribarre bat. Nik ez dut gogoratzen inoiz haserre ikusi izana eta umetatik ezagutzen dugu. Arkaitzen jotzen zuen, aurretik Argiako ikuskizunetan, Añorgako aurreskuan eta eskatzen zioten edozein lekutan. Joan zen urtean gurekin etorri zen Cantonigroseko jaialdira. Taldeko aitatxo. Gela berean egon ginen eta goizero-goizero ernegatzen ninduen soldadutzako kantu berarekin: “Quinto levanta, tira de la manta...”. Kantu hura izan nuen buruan ostiral iluntzean ordubete luzez Konstituzio plazan.

Baina Guti ez zen jaiki.

2008ko irailaren 12ko ostiral iluntzea ez zaigu inoiz ahaztuko. Guti, ez zaitugulako inoiz ahaztuko.

---------------------------------------------

Hemen Beñatek egindako bertsoa:

Atabalaren tarrapatatan

sortzen zitzaigun algara

Zaparradaren tarrapatatan

heldu zen ur gazitara

Taupada baten tarrapatatan

joan zaren arren jada

Atabalaren zaparradaren

taupadan biziko gara