Euskal dantza taldeak COVID egoeran

Krisialdian edo alarma sozialean, ohikoa izan da kolektibitatearentzat ihes-balbula gisa jardutea ahalbidetzen duten alderdi ludikoetan oinarritzea. Ez da arraroa jendea ikustea harreman soziala eta zoritxarrari aurre egiteko dibertsioa modu trinkoan bilatzen. Baina, bestalde, eta unean uneko erantzunkidetasunari helduz, adierazi behar da bizitza sozialak eta ludikoak (musika, kantua, dantza, etab.) pertsonengan bereziki laguntzen dutela. 

Egoera konplexu honetan, ikusten ari gara euskal dantza-taldeen borondatezko jardueraren esparruan bertan behera geratu direla entseguak, emanaldiak eta haien gizarte-interakzioaren zati handi bat, hain beharrezkoak eta funtsezkoak baitira taldearen funtsezko egoerarako edo saneamendu ekonomikorako. 

Ikusten dugu horien jarduera ahalik eta gehien murriztu dela eta desagertu ere egin dela. Joera horrek ondorio larriak izan ditzake (beste faktore estruktural klasiko batzuekin batera) haien etorkizunaren aurrean. Gure ustez, testuinguruaz jabetuta eta indarrean dauden arauak edo osasun-neurriak kontuan hartuta, banaka (teknika edo prestakuntza fisikoa), talde txikietan (koordinazioa, kohesio-sentimendua eta interakzio soziala) eta aire zabaleko saiakuntzak (jarduera zabaltzea eta ikusaraztea) egin behar dira, osagaietan edo, oro har, publikoan osasun psikologiko edo sozialeko balbulak irekitzeko.