Mestizaiaren fruituak

'Soka' / 'Zoo'

Pasa den asteburuan dantza lan labur bana aurkeztu dute euskal konpainia bik eta, oso jatorri eta emaitza desberdinekoak izan arren, paralelismo batzuk ezarri daitezke euren artean. Biak ala biak dira mestizaiaren fruitua eta bietan igartzen dira gizakiaren gaineko gogoeta baten aztarnak.

Euskal dantza tradizionaletik sortu zen Kukai konpainia, eta bere ibilbidean lan politak plazaratu ditu beste talde batzuekin kolaboratuz (Tanttaka, Logela multimedia...). Oraingo honetan EliralE konpainiako Pantxika Telleriak bere ekarpena egin du koreografiaren diseinuan, eta horrek kalitate ukaezina gehitu dio ikuskizunari, EliralE eskarmentu handikoa baita jendarteko esku-hartzeetan.

Gauzak horrela, oso kutsu garaikidea eta, batez ere, kaletarra hartu du Soka-k, eta bost dantzariek -hiru mutil eta bi neska dira- beren betiko estilo bikain eta freskoarekin erakutsi digute zer den antzinako usadioei gaurko munduan eustea, zein zaila den nortasunaren eta laguntasunaren arteko oreka eta zelako garrantzia duten begiradek, elkarrenganako hurbilketek eta unez uneko distantziek. Eszenan bertan zeuden bi bateria joleen partiturak, berriz, giro aratz eta ñabardurez betean bildu du ikuskizunaren estetika soila.

Asier Zabaletak zuzentzen duen Ertza konpainiaren azkenaurreko sorkuntza -Bihar jaio nintzen- oso saiakera interesgarria izan zen euskal dantza eta hizkera garaikidea elkartzeko. Larunbatean Gazteszenan estreinatutako Zoo, ordea, dantza garaikidearen eta antzerkiaren artean dago, gizakiek animaliekin duten antza aztertzea izan baita koreografoaren xede nagusia.

Bide horretatik, hasierako eszenan biluzik agertzen dira bost dantzariak -hiru neska eta bi mutil, kasu honetan- eta hortik aurrera apurka-apurka joan dira agertzen animalietatik bereizten gaituzten arropa, mugak, jabetza eta liskarrak. Tarteka-marteka elkarrizketa labur batzuk entzun ditugu, eta gizartearen ideia eta guzti jaso da paraleloan dantzatutako pasarte kolektibo laburrean. Baina, oro har, gehiegi erakutsi eta gutxiegi iradoki da animaliekin dauzkagun paralelismoak irudikatzean, eta behin baino gehiagotan dantza ahaztuta geratu da antzezpenaren mesedetan. Amaitutakoan, ikusleek txalo beroekin agurtu dute konpainia, eta ni, ordea, zer egin jakin gabe geratu naiz.