Maskara

Irailean, Ihitz Iriartek ohar batez azpimarratu zuen bi alardeen deiturak (tradizionala/parekidea), ez direla antonimoak, tradizionala parekidea izan daitekeelako, eta zuzenago delako ere erratea bata parekidea dela, bestea aldiz baztertzailea. Ohar horren bidez agertzera eman du bazterketaren mamu isila, ur azpian gordea dena, izozmendia lez.

Pentsamendu horren haria nire honera ekar nezake. Maskaradara. Zoinen ikustera urte oroz gogotsu noan, esperantxarekin aurten plazako antzerkia prestatzen duen gazte taldeak asmatuko duela era mistoan jokatzen. Baina, urtez urte, gabezian baratzen naiz. Mamuak bizirik dirau.

“Baina emazteak badira”, dio batek. Prefosta. Nola ez. Plazan mozorrotu eta jolasteko gogoa badute, eta oso presente dira gainera, prestakuntzarako lehen bilkuratik. Horren gogotsu izatetik, nola iritsi daiteke egoera horretara, non plazako jokoan kargu murritza duten? Marexal ala xorrotx, bai. Baina kautere ala zirtzilen antzerkia sortu, asmatu eta jokatzen duenik gutti. Parte hartu nahi izanez gero, kargu berria berak sortu beharrean. Ala emazte generoaz markatutako kargu berezi batean.

Alta, generoaren gainditzeko modua aurki daiteke tradizioan berean, maskara eta mozorroari esker. Kabanaren kasabeta jauntsi lezake baduenak antzezle talentua, jokorako eta peredikuaren lotzeko grina, genero kriteriorik gabe. Bai ala ez?

“Baina ez dute inberarik”, dio besteak. Prefosta. Nola nahiko lukete, urtez eta urtez bidea itxi zaienean, plazan antzezten hasi eta trebatzeko bidea. Plaza leku hotza izan daiteke.

Jauntsi, denek, maskarak. Eta izitu mamu isil hori.