Mahats pikorrak ahoan

Gutxitan izaten dugu Provisional danza konpainiaren lanak gurean ikusteko aukera, eta beraz, Gasteizko Artiumek programatutako emanaldia ezinbesteko hitzordua bihurtu da. Dantzarako atondu duten aretoa guztiz zuria da eta kontraste aproposa egin du dantzarien jaka, gona labur edota praka beltzekin.

Zuri-beltzeko estetika zehatz hori bat etorri da lehen pasarteetan erakutsi den muturreko dotoreziarekin, eta dantzarien beso eta eskuen keinu delikatuek mugimenduaren pisugabetasuna azpimarratu dute, Transit konpainiaren Mandala mitiko hura ere gogoraraziz. Hala ere, oraingo honetan Carmen Werner koreografoa asko aldendu da bere estiloan hainbeste preziatzen ditudan dentsitate eta sakontasun horietatik, eta askoz pieza jostagarriagoa eratu du, gizakiaren alderik etereoenak dantzaren elikagai izan daitezen.

Hasiera batean oinutsik zihoazen hiru gizonak, eta takoiekin hiru emakumeak, baina haietariko inork ez du ezer jantzi jaka beltzaren azpian, eta batzuen zein besteen bular-aldeak agerian geratu dira une batean edo bestean. Laster, baina, areagotuz joan dira biluztasun une laburrak eta, banitatearen eta sentsualtasunaren gainetik, erotismorik aratzenak hartu du emanaldiaren protagonismo osoa. Horretan, jakina, rol nagusia jokatu du gorputz bakoitzaren edertasunak, baina aldi berean, esangura handikoak izan dira arropa aldaketak, emakumeen adats luzeak eta atsegin handiz ahoratu diren mahats pikor potoloak.

Daniel Abreu koreografoaren laguntza eszenikoarekin, planteamendu koreografiko konplexua sortu du Wernerrek, eta zaila izan da eszenan gertatzen zen guztia jasotzea. Gainera, dantzarekin batera hizketaldi laburrak, txantxa subliminal bikainak eta objektuen erabilera sinbolikoak tartekatu dira. Fox-trot estiloko musikarekin dantzatutako zatiek, ordea, publiko zabalari egindako kontzesioaren itxura hartu dute, baina proposamenak bere osotasunean aberastasun handiko diskurtsoa sortu du eta, batez ere, beste plano batean kokatu gaitu geure buruarekiko.