Gu biok eta besteak

'VLH' , Dantza

Jatorriz, lau zatik osatzen dute VLH dantza ikuskizuna, baina Miarritzeko kasinora haietariko hiru etorri dira, eta --zantzu guztien arabera-- egitarau berbera errepikatuko da aste honetako larunbatean Donostiako Gazteszena aretoan. Jean-Claude Gallottak berak aitortzen duenez, ez dago hiruren artean beste munduko loturarik, eta izenburuko siglek piezen sorburuaren laburdura (Vaulnaveys-le-Haut) baino ez dira. Hala ere, haien ezaugarri komunei eta dantzarien adin mailakatzeari erreparatuta, erraza da hiruren arteko elkarguneak ikustea.

Sunset Fratell izeneko piezak bi mutil gaztek izandako moto istripuan du bere jatorria, eta koreografoak gorputz bakarra balitz bezala aurkeztuko dizkigu bi dantzariak, batzutan paraleloan eta beste batzuetan simetrian, baina betiere gaztetasunari dagozkien arintasuna, zehaztasun naturala eta perfekzio harroa nabarmenduz. Hasiera nahiko konbentzional baten ostean, pasarte askoz abstraktuago batzuetan murgilduko gara bi dantzarien maila bikainaren eskutik, eta hasierako paralelismo eta kontrasteak mugimenduaren desbideratze pertsonal batzuekin etengo dira. Izan ere, bikote gaztearen mugimenduek esgrimaren zorroztasun algebraikoa daukate, eta hala ere, hor azpian dago protagonista bakoitzaren barne prozesua, Strigall taldearen musika inguratzaile eta artegagarriak lagunduta.

Bigarren zatia Darius deitzen da eta han bikote heldu bat da protagonista. Lehen uneetan emakumea geldi dago, eta gizonak eboluzio hotz batzuk garatzen ditu after estiloko musika neutro baten pean. Beranduago, baina, aurreko bikotearen maila bikainari eutsiko diote biek, eta koreografian zehar VLH osoaren mezu sakona agertuko zaigu, hiru piezen azpian ni-aren pertinentzia eta bestearen azaleko ezagutza dautzalako, azken finean bestea ezinbestekoa zaigulako, nahiz eta aldi berean ezinezkoa egiten zaigun haren sakontasun osoan sartzea.

Azken zatia Khorsabad deitzen da eta lehen piezatik garatutako planteamenduaren apoteosia da. Aurreko ataletan bezala, agertokia hutsik dago eta Strigall-ena da soinu-banda aberatsa, baina oraingoan agerikoa da taula gaineko gizona eta emakumea aurreko bi bikotekoak baino adinduagoak direla. Adinak, ordea, beren alde jokatuko du eta bien dantza bizigarriaren bidez nork bere alboan bestea edukitzearen zoriona eta bizi izatearen poztasuna komunikatuko digute, «gu biok» esatea dena esatea balitz bezala, eta hortik aurrerako guztia hitz alferrak balira bezala.