Eulia ikuzgailuan

Kritika-Dantza

Euli baten burrunba apalak girotu ditu Sol Picoren emanaldiaren aurreko minutuak. Taula gainean era askotariko gauzak ikusten ziren -sofa bat, armiarma itxurako bi lanpara handi eta arropa-garbigailu bat bereziki- eta emanaldia hasi denean lau musikariak eszenako bazter banatan jarri dira, oso modu grafikoan adieraziz beren rock abstraktu eta ahalmentsuak dantza ez ezik den-dena blaitu, zipriztindu eta kutsatuko zuela.

Hasierako pasarteak nahasiak eta gogorrak egin zaizkit, hain ziren indartsuak jantzien zuri-beltzeko diseinua, kontzesiorik gabeko estetika, inpaktu handiko musika eta dantzaren hizkera kementsua... Ikusle moduan, ikuskizunetik kanpo geratzeko zorian ibili naiz une batez, baina laster harrapatu nau Pico eta Rocomararen artean osatu den dantza bikotearen estilo bikainak. Lehen eszena haietan Picok enfant terrible baten itxura hartu du -erdi inuzentea erdi maltzurra- bere txirikorda luzearekin eta takoi puntadunekin, eta Rocamorak artegagarri jokatu du, haren gorputza panpina bat balitz bezala maneiatuz eta bien arteko ariketa bortitzekin itzelezko malgutasuna eta energia erakutsiz.

Airean dantzan

Hortik aurrera, benetan, denetarik gertatu da: bi dantzariek mugimendu sinkopatuen segida frenetikoak burutu dituzte, Picok sesio dibertigarri txikiak izan ditu bere gorputzarekin, teknikariaren izaera mexikarra leku askotatik agertu da eta berarekin ere dantzatu dute, atzeko pantailan proiektatuko irudien bidez airean dantzatzearen ilusioa sortu da, bi gizonek errusieraz eta frantsesez abesturiko tango bat dantzatu dute, eta une jakin batean Pico ikuzgailuan sartu, han desagertu eta bertatik beste arropa batekin irten da. Hala ere, punturik gorena guztia oholtza flamenko bihurtu denean gertatu da, eta marko horretan punten gainean eskaini digun zapateatuak surrealismoaren marka guztiak gainditu ditu. Ordurako, jakina, Sol Picoren eta bere taldearen jarraitzaile sutsu bihurtuak ginen guztiak.