Banderak

Begiz

Musika eta banderak sinbolo indartsuak dira, guztiok ikusi ditugu, kirol probetan batez ere, garaipenak ematen duen harrotasun keinua herrialde bateko bandera erakutsi eta himno nazionala jotzen denean.

Hain zuzen, harro izatearen esanahia bikoitza da euskaraz behintzat. Harro egon zaitezke zerbaitez, baina harrotzen garenean arrazoiaren muga pasa dugula esan nahi dugu. Euforiari buruz hitz egin zuen Idoia Zabaletak dantzaren buruzko azalpenak eman zituenean.

Dantza bitartean Idoia eta Antonio banderak astintzen ari zirela, Asier Mendizabalen Bigger than a cult, smaller than a mass (one, two backdrops) 2006ko artelana gogoratu nuen. Jositako banderez eta egunkari zatiz osatutako bi oihalen atzean ikuskizunak, kasu honetan rockarenak, eta politikak izan ditzaketen antzekotasunak aztertu zituen Mendizabalek. Sinboloek bultzatzen dituzten jarrerak dantzarako eta, orokorrean, arterako iturri onak izan daitezke, arteak gizartean hain zabalduta dauden eta normaltzat hartzen ditugun jarrerak zalantzan jartzeko aukera ematen digulako. Adibidez, artikulu hau idatzi baino zerbait lehenago Bilboko udaletxearen aurrean dagoen bandera handia ikusi dut, eta Idoia Zabaletaren dantza gogoratu dut. Aldi berean, Madrilgo Colon plazan PPk eskegi zuen Espainiako bandera erraldoia gogorarazi dit.

Badirudi sinbolo horiek indarra galtzen hasi direnean hiperbalorizatu behar ditugula. Espainiak bere baitan dituen nazioen burujabetza maila eskakizunei erantzuteko sinboloen premiazko balio erantsia eman nahi diola dirudi: bandera erraldoia, himno nazionalari hitza jartzea, banderak udaletxe guztietan jarri behar izatea...

Horrek guztiak euforia edo gorakada sentsazioa indartzeko besterik ez luke balio, arrazoiaren gainetik emozioei eragiteko zerbait izango litzateke, rock kontzertuetan, futbolean, mezetan edo amodioan gertatzen den bezala. Testuingurutik aterata, Idoia Zabaletaren dantzan gertatzen den bezala, barregarri bihurtzen dira. Hala ere, gure izaeratik hain hur dauden sentipenak dira!