Hotza: Traversse

Koreografia-sorkuntza honen abiapuntua Oskar Alegria zinemagilearen film-labur bat da (Hotza, 11’40). Zuri-beltzeko film bat, paisaia elurtuetan ardaztua, baina baita pertsonaia paregabe batean ere, zeinak bidaia luze eta gogoetatsu bati ekiten baitio.

Nola igaro zinematik koreografiara? Pantaila batean proiektatutako irudietatik agertoki gaineko keinuetara? Gorpuzteko moduaren arabera, agertzeko eraren arabera?

Nola igaro paisaia naturaletatik agertoki bateko espazio itxira?

Galdera horiexek planteatzen dituzte obra honetan, eta dantzaren eta irudien arteko topaleku posible bat bilatzen ahalegintzen dira. Orobat, bi arte-diziplina horien arteko elkarrizketa nola ehundu bilatu nahi du, desberdintasunak desberdintasun.

Eta elkarrizketa hori inon izatekotan, zalantzarik gabe, poetikotasunean gerta liteke, sentiberatasunean.

Dantzaren kasuan, batez ere filmeko irudiekin erresonantzia-joko bat ezartzea da helburua, erritmo motelarekin eta kontenplaziozko giroarekin. Keinu-materialak ateratzen ditu filmetik, eta, ostean, eraldatu edo are desbideratu egiten ditu, gorputzari erabat toki eginez agertokian. Filmak zeharkatzen duen soiltasunaz, xehetasunei ipinitako arreta biziaz, eta nahita luzatutako eta patxadaz beteriko denboraz ere elikatzen da dantza.

Obraren arkitektura orokorrari dagokionez, bi solotan banatuta dago, eta bakoitzak keinu-material desberdinak ditu. Lehenbiziko soloa filmaren luzapen bat baino ez da, eta bigarrena, berriz, urruneko oihartzun batean askatzen da.
Sorkuntza horrekin, batez ere kontra egin nahi zaio abiadurari, zaratari, asaldurari, presari, etengabeko distrakzioari, eta, aldiz, patxada eta kontenplazioa bilakatzen dira arretagune; denboraren eta espazioaren esperientzia sentikorrerako gonbita.