Dantza tradizionala: inguruari egokitzea (Hiru paragrafotan)

Gorputzak, burmuinak eta sistema emozionalak bat egiten dute dantzaren interpretazioan, eta norberaren kontzientzia hartzea eta nork bere burua ezagutzea azpimarratzen dute. Eboluzioaren eta hezkuntzaren funtsezko etapa garrantzitsuetan nabarmenago agertzen da, eta gorputzaren ezagutza edo koordinazioa eta kudeaketa mentala edo emozionala ahalbidetzen du. Gainera, ingurune hurbilarekin zuzenean esperimentatzeko aukera ematen du, betiko espazioarekin eta denborarekin, ingurune hori maila pertsonalean edo kolektiboan moldatzeko eta menderatzeko.

Baina dantzak, oro har, ingurunearekin nolabaiteko lotura badute zer esanik ez dantza tradizionalaren kasuan, sinbiosi beharrezkoa eta eztabaidaezina da; hau da, tradizionala jatorrizko ingurune geografikoan jaio, bizi eta garatzen da. Eragile sozializatzaile batzuek bideratzen duten ingurune fisiko, historiko eta sozialera hurbiltzen dira interpretatzaileak, eta, horrela, belaunaldiz belaunaldi, bizipen-testuinguru jakin batean metatutako jakintzen lekukoa hartzen du.

XVI. mendetik XVIII. mendera bitartean, jada, nobleziako dantza eskolek edo akademiek, dantza maisu ospetsuek zuzenduta, eskola teknikoak beste diziplina batzuetako solasaldi eta ikaskuntzekin (musika, esgrima, ekitazioa, oratoria, logika, astronomia, literatura, etab.) bateratzen zituzten. Aldi berean, dantza tradizionala elementu sozializatzailea izan da, eta jende xumearen lurrarekin lotzen du. Eta, gaur egun, zalantzarik gabe, haren erabilera, beste esparru batzuekiko jakin-mina edo interesa sortzen dute, eta hezkuntza-sistema formal eta informalaren oinarrizko edo enborreko irakasgaiekin harremana du.