Bide segurua

Gaurko gure adinetik atzera begiratuta, berrogei urte baino gehiago dira Txutxin Irizar aurrenekoz ezagutu genuenetik. Orduan sasoian Eibarko Amalur taldeko lokalean, Jose Mari Iraola eta biak aurkezten zaizkit orain Oñatiko arku-dantza erakustera etorrita. Biak ere irakasle zorrotzak. Biekin ere, berrogeita urte beranduago, berba batzuek egiteko beti gustora asko.

Oñatiko dantzak kaligrafia dotorea dira. Delako entsaio haietan arku-dantzako pausua, jiroa eta saltua adi, gustora ikasten genituen. Ordura artekoen aldean, desberdinak, finak iruditzen zitzaizkigun, beharbada. Eta saltua batez ere, saltua egiten zitzaigun bereziena.

-Atzetik etara! Atzetik etara! –muriska egin eta eskuineko hanka atzean lagatzetik urratsari jarraipena emateko agintzen zigun Txutxinek. Berak zehazten zizkigun anplitudeak eta neurriak. Adi ikasten genuela esan dut. Beharko adi, gero! Mila saltu behar izanez gero, mila eragingo zizkigun bestela! Eta bera aurren dala, zalditxoaren traza hartuta. Txutxin.

Gerora, orduan berak zeuzkanak baino hamabost bat urte gehiago izango genituen Argia taldearen Besta Berri izeneko ikuskizunean nik azkenekoz gona eta apaingarri gorriak soineratu nituenean. Ez naiz ni dantzan liluragarri, erraz egiten duten horietakoa izan, ez; errepikek egin naute izan naizen dantzaria. Horrexegatik hurrean, Txutxinekin ikasitako letran eta moldean konfidantzaz, seguru jardun izan dut. Eta zuzena da hori guztia eskaini zizunari esker oneko oroitzapena aitortzea.