Eztitasun garaia

Bizi ditugun garai arraro eta nahasietan, eta are gehiago Eguberrietan, beti da atsegina klasikoei eustea, gozotasunez eta amets xarmagarriz beterikoak. Ballet klasikoko gaualdi batez gozatzea une goxoa da beti, errealitatetik deskonektatu eta fantasiazko mundu ideal batean murgiltzeko aukera ematen duena. Baina, gainera, Txaikovskyren titulurik zoragarrienetako bat bada, plazera mila aldiz biderkatzen da.

Intxaur-hauskailua Gabonetako klasiko bat da, baina nahiz eta mila aldiz ikusi, lan honetan beti aurkitzen ditugu pentsatzeko xehetasunak eta ideiak. Txaikovskyk konposatutako hirugarren balleta da, Beltxargen aintzira eta Loti ederra lanen ondoren, eta Marius Petipak eta Lev Ivanovek sortu zuten koreografia. 1892an estreinatu zen, baina bitxia da bere ospe handia 1960tik aurrera hasi zela. Estreinatu eta berrogeita hamar bat urtera, Walt Disneyk Intxaur-hauskailuaren zati musikal bat erabili zuen 1940ko Fantasia filmean. Jendeari filma gustatu zitzaion eta balletarekiko interesa pizten hasi zen. Interesa handitu egin zen George Balanchineren Intxaur-hauskailuaren muntaketa 1950. urtearen amaieran telebistan eman  zutenean. Balleta leku askotan antzeztu da ordutik, eta agian mendebaldeko herrialdeetan ballet guztien artean ezagunena bihurtu da, batez ere Gabonetan.

Oraingo honetan, Royal Russian Balletak eskainitako muntaketaz gozatu ahal izan dugu. 2008an Anatoliy Kazatskiyk sortutako taldea da, eta Errusiako ballet klasikoaren eskolako tradizio guztia biltzen du. Bestalde, joera koreografiko berriak sartu nahi dituen taldea da, eta, gainera, bere herrialdeko dantza-talentu berriak sustatzen ditu.

Errusiako balletaren tradiziorik onena ikusi eta gozatu ahal izan genuen. Karina Telvar (Clararen paperean) eta Arsen Marusenko (Printzearenean) dantzari protagonistek pas à deux zoragarriak egin zituzten, koordinazioz eta sentsibilitatez beteak. Mykola Steshenkoren dantzaren dotorezia ere oso azpimarragarria izan zen, Intxaur-hauskailuaren rolean, eta Anatoliy Kazatskiy zuzendariaren birtuosismoak, Drosselmeierren paperean, txundituta utzi gintuen.

Beharbada, gehien desitxuratu zirenak taldeko saioak izan ziren, koordinaziorik eta sakoneko lanik gabekoak. Bestalde, dekoratua eta jantziak ez zeuden obraren eta bakarlarien kalitatearen mailan. Baina hori, jakina denez, diru kontua da. Nolanahi ere, gozatzeko moduko obra eta muntaketa eskaini ziguten, dudarik gabe.